Tijdens mijn wandeling naar de supermarkt, beland ik achter een wat oudere mevrouw met een rollator en hoewel ik het idee heb dat ik netjes met een afstandje achter haar blijf merk ik dat zij haar pas versnelt. Ik merk dat ik dat nu ook ben gaan doen en probeer met mijn grote kinderwagen haar voorbij te gaan.
Ze draait zich om en zegt met nogal geïrriteerde toon dat ze mij echt wel gezien had, maar even moest wachten met aan de kant gaan tot ze voorbij de prikkelbosjes was... ik zeg nog vriendelijk goededag en dat ik het natuurlijk begrijp en dat het geen probleem is, maar in haar ogen zie ik haar al denken: '' die jeugd van tegenwoordig heeft altijd maar haast''.
Nadat ik haar dan toch voorbij ben denk ik er even over na... had ik haar echt het gevoel gegeven dat ik haast had? Had ik haast? Nee... ik merkte alleen dat mijn langzame pas evengoed sneller was dan die van die mevrouw en dat het voor mij lastig was om zelfs met de kinderwagen langzamer te gaan lopen dan die mevrouw.
Toch doen dit soort momenten mij altijd beseffen dat ik inderdaad niet moet leven in haast en ook van de wandelingen met mijn mannetjes moet genieten. Ik kijk dan ook veel om mij heen en geniet van alles wat ik zie.
Zo moet ik ook altijd denken aan de verschillen tussen kinderen en volwassenen. Dat ongehaaste en verwonderde wat kinderen nog hebben. Ze kennen gelukkig nog niet de druk die de wereld achter alles kan zetten, waardoor het, wat ze nu nog niet beseffen, straks moeilijker wordt om even te onthaasten en te genieten van alles wat de wereld te bieden heeft. Tijd is relatief en voor kinderen, vooral baby's, nog een begrip dat weinig tot geen invulling kent. Alleen als het echt TIJD is voor eten.
Laatst was ik op visite bij een vriendin die ook twee kinderen heeft: een baby en een lopertje. We zouden gaan kijken bij onze mannen die voetbalwedstrijdjes hadden en nadat we de eerste al gemist hadden waren we van plan de tweede wedstrijd zeker niet te missen en gingen we met de kinderwagens op stap. Wij in het gevoel van we moeten echt een beetje opschieten en alle kinderen met het gevoel van we gaan op pad. De baby van mijn vriendin sliep. Mijn kleintjes sliepen half en af en toe waren ze mooi aan het kijken en het lopertje van mijn vriendin liep vrolijk met ons mee.
We betrapten onszelf erop dat we steeds riepen ja ren maar een stukje, anders missen we de wedstrijd. 'het lopertje' stopte tientallen keren voor bloemetjes, schapen, een takje op de stoep, blaadjes en een paaltje dat stuk was. Hij wou alles met ons delen en was overal erg verwonderd over.
Hoe bijzonder, en vooral erg zonde voor ons, is het dat wij volwassene moeite hebben om ons ergens over te kunnen verwonderen. En dat door te haasten wij eigenlijk onbewust teniet doen aan deze kleine leermomenten van je kind. Leermomenten die ontstaan vanuit interesse, verwondering en verbeelding.
We hadden het tijdens de rest van de wandeling erover en besloten maar iets minder te haasten en onze kinderen vooral minder te ontnemen van deze leermomenten.
Eigenlijk was deze wandeling een groot leermoment voor onszelf: minder haasten!
Reactie plaatsen
Reacties